لطفا منتظر باشید ...

جزئیات نمایشگاه

07 آبان 1389 - 18 آبان 1389


	قبلی \| بعدی

اطلاعات کلی

نام: دوگانگي

موضوع: نقاشي

تاریخ برگزاری: 07 آبان 1389 - 18 آبان 1389

توضیحات

- مراسم افتتاحيه روز جمعه 7 آبان 1389، از ساعت 4 تا 9 بعد از ظهر مي باشد.

- نمايشگاه تا روز سه شنبه 18 آبان ماه ادامه خواهد داشت.

ساعات بازديد: 3 تا 7 بعد از ظهر

* روزهاي يكشنبه گالري تعطيل است.

*گالري روزهاي دوشنبه و چهارشنبه از ساعت 11 تا 7 بعد از ظهر باز مي باشد.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

محو، شکننده، معلق، بی ثبات....

حبابهایی شناور در جریان تجددگرایی، جریانی که با چهره ای زیبا و فریبنده سایه بر موجودیتمان انداخته، اسارتی که خود به آن تن داده ایم.

در این هیاهو چنان مسخ شده ایم که از اصل و ریشه هایمان جدا مانده و از آنها جز سایه هایی وهم آلود چیزی به خاطر نداریم، اوهامی از جنس افسانه و خرافه.

برده و تحقیر شده تجددگرایی کور و مفتخر به اوهامی از گذشته.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

دو هفته نامه تنديس

نگاهي به آثار شيما اسفندياري در گالري ماه

روزمره گی و نمایش تجربیات انسانی
شیما اسفندیاری، طراح و نقاش فیگوراتیو را با مونوپرینت هایی می شناسیم که از زنان کشیده است. وی نقاش حالات و احوالات زنانه است؛ زنانی منفعل، بی حرکت و سرگرم به فعلی روزمره که اغلب بدون صورت تصویر شده بودند. اسفندیاری در هر اثرش زن را درگیر تجربیاتب انسانی و در موقعیتی تکراری به نمایش می گذاشت. خطوط نرم، ریتمهای پیاپی، پرهیز از کشیدن اشیاء و ظواهر زندگی و ایجاد فضای ساکت، مبهم و معلق از مشخصه های آثارش بودند.
اسفندیاری، که در طرحها و نقاشی هایش به نمایش تکرار روزمره گی ها می پرداخت، این بار و در نمایشگاه جدیدش بازهم انسان را درگیر موقعیتی عادی و روزمره به تماشا می گذارد؛ اما با تفاوتهایی در شکل اجرا و ایده پردازی.
اسفندیاری به نحوه اجرای اثرش بیش از گذشته اهمیت داده و برای گسترش بیان تکنیکی آثار و چربش زبانی ایده هایش به دو شیوه کاری رو آورده است؛ کولاژ و نقاشی روی بومهایی به ابعاد بزرگ و نقاشی روی مواد مصرفی چون سفره های یکبار مصرف و کیسه های پلاستیکی خرید فروشگاه ها. در بوم های بزرگ، وی زنان را درگیر رسوم تاریخی و خرافات، و یا اسیر خواسته های جاهلانه دیگران به تصویر کشیده است. در یکی از آثارش زنی همچون موجودی دست و پا بسته گرفتار کیسه ای شفاف است که گویی به دورش تنیده شده. در اثر دیگرش، زنی روی زمین در حالتی پر استغاثه به نمایش درآمده که موهایش را رشته رشته روی زمین به میخ کشیده اند و در اثر دیگری اینبار خود زن است که چنین وظیفه ای را برای خود متصور می شود! او در آثار دیگرش باز هم زن را گرفتار در چنبره فکر خرافی و نگاه بسته، نمایش می دهد و در برخی از آثار طراوت ازبین رفته زنان را در میان گلهای رنگ و رو رفته و پلاستیکی سفره های یکبار مصرف مورد نقد قرار می دهد. او زنان را پیچیده در میان این سفره ها و یا نقش بسته روی کیسه های پلاستیکی خرید فروشگاه ها به تصویر کشیده و به نقشی که جامعه بر دوش زن گذاشته است، اعتراض می کند. این آثارِ محصور در میان جعبه های پلکسی، این فکر را به ذهن متبادر می کند که جایگاه حقیقی زن در حد یک شیء یکبار مصرف و تزئینی در این فضای شیشه مانند تنزل یافته است!
از متفاوت ترین نقاشی های این نمایشگاه باید به اثری به نام "ریشه های من" در ابعاد 160×370 سانتیمتر اشاره کرد که در آن موهای زنی به تار و پود فرش ایرانی وصل شده است. این اثر، که بخشی از آن روی زمین و پیش پای بیننده پهن شده بود، چون فرشی جلوه گری می کرد که هرچه نقوش فرش به سمت بالا، یعنی به سمت زن، می رفت، کم رنگ تر می شد. اسفندیاری در این اثر با طنز و طعنه به کم رنگ و بی اثر شدن ریشه های فرهنگی و تاریخی زن امروز نظر دارد.
از دیگر موارد تفاوت این آثار نسبت به کارهای پیشین هنرمند، باید به نحوه اجرا اشاره کرد که قدرت تکنیکی طراحی ها نسبت به گذشته رشد چشم گیری داشته؛ او با این که از کم ترین خطوط در طراحی هایش بهره می جوید، اما، این بار خطوطش پالوده تر و در عین حال، محکم تر شده است؛ وی در بیان حالات کاراکتر، به خطوطی دست پیدا کرده که مستحکم تر، بیانگراتر و احساس برانگیزند.
اسفندیاری این بار در نمایش تجربیات انسانی، زن را از محیط عاطفی به نام خانه به محیطی اجتماعی سوق می دهد و او را تحت شرایط روزمره گی جامعه به محاکات می کشاند. هنرمند در آثار قبلی اش در نمایش تجربیات انسانی، زن و، به طور کلی، انسان را مورد قضاوت قرار نمی داد و به عنوان ناظری بی طرف تصویرگر روزمره گی های زودگذر و تکراری بود، اما، اکنون در آثار جدیدش انسان را در شرایط اجتماعی – به فراخور فعلی که انجام داده- مورد نقد و قضاوت قرار می دهد. او بیش تر از آن که سیما و چهره زن ایرانی را به تماشا بگذارد، به نمایش تن زن اهمیت می دهد و بار مفهومی اثر را بر دوش فیگورها می گذارد؛ فیگورهایی که لحظه ای از زیست زن را به رؤیت می گذارند و او را درگیر موقعیتی نشان می دهند که گوشه ای از تمنیات، درونیات، خواسته ها و دل مشغولی زن ایرانی است. بطور کلی، هرجا که اسفندیاری زن را مورد پرسش قرار می دهد و او را بخاطر رفتار منفعلانه اش بازخواست می کند، در اثر دیگر از ظلم رنجی که بر زن رفته نیز حکایتی می گوید؛ این باز گوییِ حکایتِ رفته بر زنان، آنجا که از نیاز سرکوب شدۀ درونی شان شکایت دارد، با کش و قوس اندام انسانی در ارتباطی مستقیم است، و هرجا که از طرد زن به عنوان یک انسان و عضوی از جامعۀ انسانی حکایت می کند، هیأت زنانه تبدیل به اندامی مچاله شده و در خود فرورفته می شود.

سید امیر سقراطی

هنرمند

شيما اسفندياري

آثار هنری