لطفا منتظر باشید ...

جزئیات نمایشگاه

15 آذر 1392 - 26 آذر 1392


	قبلی \| بعدی

اطلاعات کلی

نام: كبره

موضوع: نقاشي

تاریخ برگزاری: 15 آذر 1392 - 26 آذر 1392

توضیحات

مقداد لر پور در این سالها آرام و بدون جنجال کارش را کرده است.تکنیکش غنی و شخصی‌ شده و ایده هایش با انزوایش همخون و همخوان شده اند.این همخونی کار آسانی نیست؛ جستجو در انزوا بسیار ممکن است تو را به بیراهه بکشاند ؛ولی‌ در مورد مقداد این انزوا قلمش را متمرکز تر و ایده هایش را شاعرانه تر کرده است. شاعرانگی از جنس وهم و مالیخولیا.جغدی که بر جنگلی‌ خاکستری نشسته خود اوست.احساس میکنی‌ این جغد سالهاست اینجا بوده است و کسی‌ وی را ندیده .استتاری شیرین نه شبیه آنچه در میان جانوران و جنگل و جنگ می‌بینیم.استتاری که در انتظار، روح دچارش میشود.مثل وقتی‌ که سکوت می‌کنی‌ و این سکوت نه از نگفته ها که از بی‌ اهمیتی آن‌چیزیست که دارند می‌گویند.مقداد نمی‌خواهد در بحث شرکت کند شاید چون می‌داند کار از کار گذشته است .اینجا خیره شدن انشای سکوت است و خلوص مرتبهٔ آن‌.جغد با جنگل یکی‌ شده است و حتی برایش این مهم نیست که دیده نشود ؛ جغد با جنگل یکی‌ شده‌است ولی‌ هنوز خیره مینگردمان؛شب نیست ولی‌ هنوز بیدار است. آنچه بیشتر از همه در کارِ لرپور جذّاب است اینکه تکنیک،ایده و تنهاییِ خود هنرمند در یک سطح رشد می‌کند.در بیشترِ جانورانی که مقداد به تصویر کشیده شکوه تنهایی را همراه با ترسی‌ ناگزیرمیتوان دید.خرسی که در وسعت دشت ایستاده است می‌داند دارند میپایندش؛ مراقب است و کاملاً قدرتمند.حتا خارپشتی که در حا‌ل دویدن است در حا‌ل فرار از روی ترس نیست.کلافه است و دارد از خستگی‌ می‌گریزد خستگی ای که سالهاست از آن‌ می‌گریخته و در سطح بوم جایش مانده است.جانوران لر پور یا به تنهایی پناه می‌برند یا به آن‌ عادت کرده اند یا گاهی‌ در تنهایی دیوانه شده و تبدیل به یک شعر شده اندشعری محزون و شاید همزمان حماسی.جانواران نقاشیهای مقداد تنهایِ تنها نقش شده اند مگر اینکه شکارچی باشند همانهائی که به تنهائیِ گرامیِ جانوری دیگر حمله میبرند نه به خودش .انگار مقداد دارد دو وضعیت را نشانمان میدهد: یکی‌ وضعیّت موجوداتی تنها و دیگری‌ وضعیتی که موجب استتار یا فرار شده است.تنها در یک تابلو گاوی مقدس در حالِ فرار گیر افتاده است؛پس مقداد در پروسه یِ تزئینِ شکوهِ تنهائی همهٔ احتمالات را در نظر گرفته است برای جانوران؛اما آنچه ترجیح داده فراری شاعرانه به تنهایی، ماندن در آن‌ و آرام آرام مستتر شدن ،یکی شدن و قدرتمند شدن در آن ؛اینکه اینقدر زخم‌هایت را بکنی که وجودت به درد در تنهایی عادت کند و چنان با طبیعت یکدست شود که نتیجه یِ چند لایه‌یِ آن شعری شود از سکوت.

کَبَرِه

کبره . [ک َ ب َ رَ / رِ/ ک َ رَ / رِ] (اِ) پوسته ٔ نازکی که روی زخم بندد. لخته ٔ خونی که روی زخم منعقد شود. پرده ٔ الیافی خون که پس از زخمهای سطحی بر روی پوست و مخاط پدید آید. (فرهنگ فارسی معین ). || پوست کف دست یا جای دیگر که به سبب بسیاری کار و تماس با اشیاء کلفت شود. (از فرهنگ فارسی معین)

زمان همواره یگانه شاهد اوج و فرود بشری است.در بستر زمان با هر رویداد و واقعه ای گویی که زخمی نو بر پیکر تاریخ می نشیند. زخم از جنگ ها ،فتوحات، خیانت ها، کشتار و از عشق که در جای جای زمان نا فرجام ماند.

این زخم هایِ تاریخی، بر پیکر هر جامعه نقش می بندند و هر روز کهنه و کهنه تر می شوند تا تبدیل به کَبَرِه های زمخت تاریخ شوند و خالِ خونمردگی شان در جای جای پیکر زمانه دیده شود .

هر نسل به خواست یا ناخواست با کاویدن تاریخ رویدادی را به یاد می آورد .پس این زخم های کهنه دوباره زنده می شوند و حاصل خونِ تازه ، رنجِ دوباره است. رنجی که همچون کبره ای قدیمی تاریخِ یک ملت را پوشانده است .

اساطیر دقیقا جایی از دل یک ملت بلند می شوند که رنجی همگانی باشد . جایی که زخمی به ژرفای وقایع و رخدادهای زمان ملتی را می آزارد .

این کبره ها اوج و فرود زمانه اند . مدخل تاریخ و محل تولد اساطیر .

هنرمند

مقداد لرپور

آثار هنری

فروخته شد
مقداد لرپور