لطفا منتظر باشید ...

جزئیات نمایشگاه

23 خرداد 1393 - 10 تير 1393


	قبلی \| بعدی

اطلاعات کلی

نام: آواز دور

موضوع: نقاشي

تاریخ برگزاری: 23 خرداد 1393 - 10 تير 1393

توضیحات

حاجي زاده با تابلوهايش دنياي مغشوش و متناقضي را بر روي ديدگان بيننده مي گشايد ، در دنياي او ذهنيت و عينيت ، ماديت و روحانيت ، طبيعت گرايي و تجريد پردازي ، حركت و سكون ، سردي و گرمي ، به طور غيرمنطقي بهم ميآميزند.

اگر بيننده از اين همه آشفتگي دچار گيجي نشود ، حداقل ازتلاش براي راه يافتن به دنياي او منصرف مي گردد...
و فقدان عناصر چشم فريب در آثار حاجي زاده (كه شايد يكي از نكات مثبت كار اوست) ، اين امر را تشديد مي كند .اصولا آثار حاجي زاده يك كيفيت " ضد بيننده " دارد ، و خشونت و ابهام آنها ( با تمام ظرافت ودقتي كه در خلق آنها اعمال شده است ) ، نه تنها بيننده " لطيف طبع " و احساساتي و آنكه در نقاشي به دنبال زيبايي سهل الوصولي ميگردد، از خود ميراند ،بلكه بيننده جستجوگر و معقول را نيز با اشكال بخود راه ميدهد .

ولي اگر قدري تامل كنيم در وراي برودت اين آثار و در پشت پرده ي ابهامي كه بر آنها گسترده شده است ميتوانيم تكوين يك فاجعه درد آلود را مشاهده كنيم . حال اين فاجعه چيست و چرا نمي توان آنرا آشكارا ديد و حس كرد دلايلي دارد كه ذكر خواهم كرد .

علت ابهام حاجي زاده را پيش از هر چيز بايد در لكنت زبان و ضعف بيان او جستجو كرد، با وجود آنكه او تقريبا از همه رنگ ها و فرم ها در كار خويش استفاده ميكند ، ولي بدليل عدم هماهنگي و تناقض آنها ، اثرات يكديگر را خنثي مي كنند . گويي همه چيز بر سطح تابلو رنگ ميبازند ، گويي به همه چيز فاصله يي بسيار دور نگريسته مي شود ، گويي همه چيز قدرت بروز عيني و آشكار خود را از دست داده اند .

وسواس كه حاجي زاده در " پرداخت " تابلو بخرج ميدهد ، نه تنها تجلي مفاهيم او را بارزتر نمي كند . بلكه آنها را ساييده و فرسوده و نا مشخص جلوه گر مي سازد.

حاجي زاده با تابلوهايش دنياي مغشوش و متناقضي را بر روي ديدگان بيننده مي گشايد ، در دنياي او ذهنيت و عينيت ، ماديت و روحانيت ، طبيعت گرايي و تجريد پردازي ، حركت و سكون ، سردي و گرمي ، به طور غيرمنطقي بهم ميآميزند.

اگر بيننده از اين همه آشفتگي دچار گيجي نشود ، حداقل ازتلاش براي راه يافتن به دنياي او منصرف مي گردد...
و فقدان عناصر چشم فريب در آثار حاجي زاده (كه شايد يكي از نكات مثبت كار اوست) ، اين امر را تشديد مي كند .اصولا آثار حاجي زاده يك كيفيت " ضد بيننده " دارد ، و خشونت و ابهام آنها ( با تمام ظرافت ودقتي كه در خلق آنها اعمال شده است ) ، نه تنها بيننده " لطيف طبع " و احساساتي و آنكه در نقاشي به دنبال زيبايي سهل الوصولي ميگردد، از خود ميراند ،بلكه بيننده جستجوگر و معقول را نيز با اشكال بخود راه ميدهد .

ولي اگر قدري تامل كنيم در وراي برودت اين آثار و در پشت پرده ي ابهامي كه بر آنها گسترده شده است ميتوانيم تكوين يك فاجعه درد آلود را مشاهده كنيم . حال اين فاجعه چيست و چرا نمي توان آنرا آشكارا ديد و حس كرد دلايلي دارد كه ذكر خواهم كرد .

علت ابهام حاجي زاده را پيش از هر چيز بايد در لكنت زبان و ضعف بيان او جستجو كرد، با وجود آنكه او تقريبا از همه رنگ ها و فرم ها در كار خويش استفاده ميكند ، ولي بدليل عدم هماهنگي و تناقض آنها ، اثرات يكديگر را خنثي مي كنند . گويي همه چيز بر سطح تابلو رنگ ميبازند ، گويي به همه چيز فاصله يي بسيار دور نگريسته مي شود ، گويي همه چيز قدرت بروز عيني و آشكار خود را از دست داده اند .

وسواس كه حاجي زاده در " پرداخت " تابلو بخرج ميدهد ، نه تنها تجلي مفاهيم او را بارزتر نمي كند . بلكه آنها را ساييده و فرسوده و نا مشخص جلوه گر مي سازد.

حاجي زاده ، دانسته يا ندانسته ، فا جعه ترديد ها و شك ها ، فاجعه تصادم اذهان بيمار با واقعيت را بازگو مي كند . و در اين بيان ، صداقتي را مي توان باز يافت ، او از زمره ي نقاشاني است كه بيشتر از آنكه بخواهد مقلد باشند ، سعي مي كند خود به تنهايي كشف كنند. او اكنون در برخي از برداشت هاي درست و نادرست قرار دارد . چگونه خود را از آن رهايي ميدهد ؟ در هيچ يك از تابلو هاي اخير او پاسخي براي اين سوال نمي توان يافت .

رويين پاكباز

حاجی زاده در پی گشایشی از درون بسته، به آزادیهای فراتر رونده است.او از مکاشفه ای درونی آغاز می کند، صورتهای تجریدی، خطهای درهم شونده، حجم های رنگی نخستین آثار اورا شکل می بخشد که به چیزی شباهت ندارند جز به آفرینشی آغاز شده و پر از تردید.می آفریند، اما چه را؟ خود را، جهان پیرامون را، یا خطی از ارتباط ها و آمیزه ای از بود و نبود را؟ من چنین می بینم که او در خط خلق "نبوده ها " است تا به آنها "بودن" بیاموزد و هستی بخشد.
از درون خسته،خطها و رنگ هایش آغاز می شود. اما در آثار بعدیش نگاهی به پیرامون دارد، آیا در بیرون از او گشایشی است؟ حاجی زاده طرحهایش را که آمیب وار ، لرزان ، پر تردید و نا ساز است بر روی اشیاء جهان، دورو بر روی طبیعت و زندگی میگسترد، اما طرح های او که خطوط نا آرامی دارد بر دنیای برون ، بر اشیاء و آدمهای دور و بر منطبق نمیشود، چیزی از ذهن او با جهان پیرامون نا سازگار افتاده است.پایی از گلیم بیرون مانده، دستی از آستین در نیامده، زبانی در قفا گشته، که در این دنیای عادی شده، غیر عادی می نماید.
مردی در حضور تو با صورت دنیای اش، نا آگاه بدنی پر از عصب و ورید مثل (سامسا) دارد.زنی تنها یک جفت چشم و اندامی دستمایه ی تفرج و تفریح دارد.حاجی زاده در سازگاری اندیشه های ذهن خود با دنیای خارج، تردید می کند، طبیعت در مرز نگاه و نگرش او شکلی دیگر میگیرد، پر از فضای سفید و آنگاه حاشیه ای پر از خط.
آدمها و اشیاء از حد خداداد خود فراتر میروند، انگار رویشی سرطانی دارند، چرا؟ نقاش آفرینش را آنطور که هست نمی پذیرد، می خواهد چیزی بر آن بیفزاید یا از آن چیزی بزداید، آیا میتواند؟
اینرا تو بیننده نمایشگاه در می یابی همچنانکه به گونه ای دیگر من.
اگر من داوری کنم، چیزی از باور و خیال تورا دزدیده ام و آنچه را که به نقاش یا مخاطبانش داده ام " محدودیت " است.هم آنچه که نقاش از آن گریخته است: از تعریف شدن، از اسیر بودن در تنگنای خطوط و مرزها ماندن.
پرواز، این پیامی است که حاجی زاده برای خیالپردازان دارد.
اردیبهشت 53- جواد مجابی

هنرمند

قاسم حاجي زاده

آثار هنری